Krótka historia Ludwika XIV
Istnieje kilka filmów, programów telewizyjnych i powieści opartych na Ludwiku XIV. Wszechświat 39 Clues przedstawia kilka przedstawień Ludwika XIV. Eseje Ricka Riordansa z serii Apollo również o tym wspominają. Powieść Vandy N. McIntyre z 1997 roku przedstawia powstanie Ludwika XIV. Film Roberto Rossellinisa przedstawia jego życie i dojście do władzy. Człowiek w żelaznej masce w reżyserii Randalla Wallace'a skupia się na tajemnicy tożsamości więźniów.
Portrety Ludwika XIV
Portret Ludwika XIV przedstawiony przez Rigauda pokazuje go u szczytu potęgi. Obraz ten przedstawia francuskiego króla, który miał 63 lata, otoczony ceremonialnymi przedmiotami jego panowania. Wywołuje poczucie absolutnej władzy i splendoru. Jego formalność przekazuje jednak atmosferę dżentelmena i autorytetu. Uczniowie mogą nawet pomylić portret z portretem Napoleona, rywala królów.
Badanie portretów Ludwika XIV koncentrowało się na aspektach politycznych i mitycznych. Warto zwrócić uwagę na historyczny postęp portretów. Portret twarzy królów często się zmieniał, podobnie jak jego ciało, do różnych celów. Twarze królów były czasami zmieniane z powodu propagandy lub z innych powodów, takich jak zmiana płci lub rasy. Porównanie rodzajów portretów pomaga nam zrozumieć proces reprezentacji.
Jeden z najpiękniejszych i najpopularniejszych portretów Ludwika XIV jest autorstwa francuskiego malarza Hyacinthe Rigaud. Przedstawia króla otoczonego drapowanymi tkaninami i ubranego w płaszcz fleur-de-lys. Był tak popularny, że powstało wiele kopii. Oprócz oryginalnego portretu Rigaud namalował wiele kopii Ludwika XIV. Wyniosłą twarz królów i elegancką pozycję uzupełnia szczegółowy opis królewskich szat.
Portret Rigauda głosi absolutną władzę królów, ale także sugeruje pasję królów do tańca. Ludwik XIV uczestniczył w baletach od najmłodszych lat, a jego szkic Henry'ego Gisseya pokazuje go przebranego za Apolla w Balecie Nocy (1653) w wieku 14 lat.
Portret Hyacinthe Rigaud jest doskonałym przykładem potęgi pierwszych królów. Ten portret króla w strojach koronacyjnych artysty Hyacinthe Rigaud pokazuje króla jako ucieleśnienie władzy królewskiej i monarchii absolutnej. Po śmierci swojego głównego ministra, Mazarina, Ludwik XIV ogłosił, że będzie rządził sam. Jego ogłoszenie oznaczało również początek ery monarchii absolutnej. Portret przedstawia również charakterystyczne czerwone obcasy królów i wydatny miecz.
Portrety jego kochanek
Król Ludwik XIV miał wiele kochanek za życia. Niektóre z nich były MAITRESS-EN-TIRRES, PETITE MONSTRESSE LUB LIARISONS, a niektóre były jednonocnymi stoiskami, które wślizgnęły się do radaru dworzan. Portrety kochanek zawierają informacje o przybliżonej liczbie lat, w których każda para była razem, że związki rodzą dzieci i wszystkie notatki, które dworzanie przyjęli na swoich partnerów. Jednak wraz z interwencją Kościoła i obecnością kochanek na dziedzińcu Ludwik XIV stał się mniej zainteresowany jednonocnymi stoiskami.
Jeden z najsłynniejszych portretów przedstawiających kochankę Ludwika XIV jest autorstwa Pierre'a Mignarda. Jest to jeden z najstarszych portretów króla i jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów w Luwrze. Przedstawia Françoise Daubigne (1635-1719), markizę du Maintenon i Króla Słońce (w środku). Portret odniósł ogromny sukces na Salonie w 1704 roku i pozostał w królewskich kolekcjach aż do rewolucji francuskiej, kiedy to został przekazany Centralnemu Muzeum Sztuki Republiki.
Marie-Angelique była jedną z kochanek Ludwika XIV. Przyszła na dwór w 1679 roku i natychmiast przyciągnęła uwagę królów. Zaczęła ich romans od pasujących wstążek, a król był pod takim wrażeniem, że nawet nosił pasujące wstążki masowo przed nią i królową. Wywołało to oburzenie u Madame de Montespan, która myślała, że została kochanką królów.
W innej biografii króla Josephine Wilkinson opowiada historię życia osobistego Ludwika XIV, od intrygi dworu po kochankę, która zanurzyła się w czarnej magii. Allust for Virtue opisuje, jak Ludwik XIV zaatakował grzech w SIEDEMnastowiecznej Francji i pragnienie męskości oraz jak rządy Ludwika ostatecznie wpłynęły na życie milionów ludzi.
Kochanki królów były nie mniej potężne niż sam monarcha. HACINTHE Rigauds Portret króla przedstawia monarchę absolutnego w szacie koronacyjnej i królewskim fleur-de-lis. Portret ten przedstawia również kluczowe elementy stylu barokowego: czerwony krawat, czerwone obcasy i wydatny miecz.
Portrety jego ministrów
Ludwik XIV scentralizował swój rząd, tworząc radę królewską składającą się z trzech lub czterech członków. Urzędnicy ci byli znani jako ministrowie, chociaż nie posiadają żadnego oficjalnego tytułu ministerialnego. Premierem Francji był Nicolas Fouquet, który został zhańbiony w ciągu roku i został zastąpiony przez Jean-Baptiste Colberta. Ministrowie ci byli postrzegani jako kręgosłup rządu francuskiego, rządzącego narodem i krajem.
Portrety francuskiego króla świadczą o majestacie i potędze monarchii. Portrety Rigaudów Ludwika XIV zostały namalowane, aby gloryfikować monarchię i wyrażać absolutną władzę królów. Jego sukienki są haftowane Royal Fleur de Lys, a on nosi czerwone obcasy. Nosi również królewski miecz i koronę, z których wszystkie podkreśliły jego absolutną władzę.
W 1685 roku edykt nantejski został unieważniony, co pozwoliło Ludwikowi odnieść sukces. Monarchia nie wyeliminowała całkowicie protestantyzmu ze swojego królestwa, ale protestanci pozostali u władzy. W 1685 roku Ludwik XIV ogłosił zwycięstwo w wojnie z Turkami, a Leopoldowi nie udało się wyeliminować protestantyzmu. W rezultacie monarchia ta nie była już podatna na inwazję i narzuciła hierarchię religijną, która obejmowała sto lat.
Po śmierci Mazarina Ludwik XIV nie miał głównego ministra, więc pielęgnowano wizerunek wszechwiedzy. Uważał się za bezpośredniego przedstawiciela Boga i pielęgnował obraz wszechwiedzącego króla słońca. Pomimo nieobecności głównego ministra, Ludwik XIV zachował ścisłą etykietę w sądzie.
Jako człowiek, który rozumiał siłę obrazu, Ludwik XIV włożył wiele wysiłku w sztuki wizualne. Zlecił artystom towarzyszenie mu w kampanii i odnoszenie zwycięstw. Zamówił również posągi swojego imienia na publicznych placach w Paryżu i miastach prowincjonalnych. Ponadto wzniósł pierwsze samonośne łuki triumfalne, których nie widziano od upadku Cesarstwa Rzymskiego. Ponadto minister Ludwika XIV zachęcał do powstawania wielu wielkich talentów, w tym Moliera, Charlesa Le Bruna i Jean-Baptiste Lully' Artyści ci otoczeni byli największymi intelektualistami tamtych czasów.
Jego polityka zagraniczna
Pod rządami Ludwika XIV Francja stała się jedną z głównych potęg w Europie. Jego wojsko mogłoby pozwolić mu na uzyskanie lepszych warunków z innymi państwami europejskimi. Żadne państwo europejskie nie miało większej populacji, bogactwa ani centralnego położenia. Mimo to Francja uniknęła wojny trzydziestoletniej. Chociaż był osłabiony finansowo, Louis postrzegał wojnę jako sposób na zwiększenie sławy. Rezultatem była długa seria konfliktów zbrojnych.
Ludwik XIVS Wczesna polityka zagraniczna ma pusty wizerunek, ale nie jest to całkowicie negatywna cecha. W rzeczywistości jego wojna o decentralizację była konieczna, aby potwierdzić obecność Frances na scenie europejskiej. Ta wojna odzwierciedla wartości i priorytety jego czasów. Chwała nie była synonimem próżności i była legalnym narzędziem dyplomatycznym i politycznym dla każdego europejskiego monarchy. Wojna o decentralizację pokazała znaczenie tożsamości narodowej.
Po edykcie nantejskim Ludwik XIV zaangażował swój kraj w wojnę francusko-holenderską (1672-1678). Francuzi zdobyli panowanie nad innymi narodami, ale nie obyło się to bez kosztów. Tymczasem Francja zwiększyła swoje terytorium i zajęła więcej terytorium. Jednak wiele innych narodów europejskich było przerażonych traktowaniem swoich współwyznani. W rezultacie wiele z tych narodów utworzyło Wielki Sojusz. Polityka zagraniczna Ludwika XIV miała katastrofalne konsekwencje dla jego kraju.
Kluczowym aspektem polityki zagranicznej Ludwika XIV było posługiwanie się maksymami doktryny państwowej. Ludwik XIV zrezygnował z siły militarnej i zamiast tego połączył ją z pretekstami prawnymi. Jego polityka zagraniczna opierała się również na traktatach i ustanowił izby zjazdowe, aby określić pełny zakres praw kraju na ich mocy. Doktryna ta wpłynęła na jego decyzje i działania.
Kim był Ludwik XIV?
Kim był Ludwik XIV? - Francuski król był również znany jako Ludwik Wielki Król Słońca lub Słońce. Był najdłużej panującym monarchą w historii, rządzącym przez 72 lata i 110 dni. W tym artykule dowiesz się o żonach i dzieciach Ludwika XIV. Oto niektóre z ulubionych książek i muzyki Ludwika XIV. Możesz także sprawdzić jego biografię, aby dowiedzieć się więcej o jego życiu.
Henri Deffiat
Henri Deffi dotarł do Królewskiego Rozumu na potrzeby swoich nowych poddanych. Posiadał unikalny sposób mieszania polityki i literatury, a jego styl pisania przypominał klasyczną klasykę. Jednak był również znany ze swojego ekstremalnego temperamentu i miłości do kobiet. Był również biseksualny i miał kilku ulubionych. Jego narodziny zostały ogłoszone jako cudowne. Zaowocowało to nazwą Dieudonne.
Podczas swojego panowania Ludwik XIV był znany jako Le Grand Siecle. Był absolutnym monarchą Francji, nauczanym przez kardynała Mazarina i jego miłość do sztuki. Ludwik XIV przeniósł swój dwór do Pałacu Wersalskiego w 1682 roku, który uosabiał jego panowanie i władzę. Pałac, w szczytowym momencie, był uważany za symbol europejskiej potęgi.
Kariera Henri Deffiaatsa była naznaczona osobistymi i zawodowymi relacjami z królem. Był sekretarzem stanu Domu Królewskiego pod rządami trzech królów francuskich i był uważany za przyjaciela Ludwika XIII. Kardynał wezwał go do wejścia na sobór i został mianowany ambasadorem nadzwyczajnym w Anglii. Do jego obowiązków należały negocjacje w sprawie małżeństwa księcia Walii z Henriettą Marią de France.
Jego przyjaźń z Marią Antoniną była zaniepokojona kłótnią z baronem de Saint-Leger. Został jednak zwolniony z więzienia po zabójstwie barona de Saint-Legers i był gwardią przyboczną królów aż do śmierci Richelieu. Pomimo starć, on i Ludwik XIV pogodzili się po śmierci tego ostatniego.
Lawa Henriego
Henri de la Valliere był bliskim przyjacielem rodziny królewskiej. W 1661 roku nazwał ją kobietą czekającą na Henriette Dangleterre, żonę Ludwika, księcia Dorleans. Ten czas spędzony z Henriette Dangleterre był kontrowersyjny, a plotki sądowe były u szczytu. W odpowiedzi królewscy doradcy zachęcili króla Ludwika XIV do romantycznego związku z La Valliere.
Listy napisane między La Valliere a Marechal de Bellefonds przeszły historię uwikłanych publikacji. Pierwsze wydanie korespondencji La Vallierresa zostało skorumpowane, a jego rzekome wspomnienia były fabrykacją. Po latach niewiarygodnych przedruków, biografia naukowa Petifilsa zawiera krytyczne wydanie refleksji La Vallierresa na temat miłosierdzia Bożego.
Henri de la Valrieres Nagłe nawrócenie na życie religijne zawstydziło Ludwika XIV, który publicznie przyznał się do niemoralności seksualnej i religijnej hipokryzji Wersalu. Po skandalu powołanie La Vallierres jako zakonnicy zaczęło nabierać kształtu. W 1674 wstąpiła do klasztoru karmelitów w Paryżu. W tym czasie biskup Jean-Louis de Fromentiere potępił niemoralność Wersalu i porównał jego wejście do cudu moralnego.
Listy La Vallieres do Ludwika XIV są pełne romansu i pasji. Sekretarz królów, Dangeau, sprzedaje listy między dwoma kochankami, którzy pomogli Ludwikowi XIV stać się romantyczną kochanką. Król legitymizował także dwoje ocalałych dzieci, Mademoiselle de Blois i hrabiego de Vermandois. Korespondencja między dwoma mężczyznami jest dość długa, ale historia miłosna jest najważniejszą częścią historii.
Françoise-athaïne de Rochechouart
Ludwik XIV urodził się w 1638 roku w zamożnej rodzinie i był najmłodszym synem pierwszej żony cesarzy. Jego matka, Anna Habsburżanka, wyszła za niego dziesięć lat wcześniej. Była pobożna, radosna, dobroczynna i muzyczna. Pomogła także mężowi wygrać drugą koronację. Pomimo swojej wysokiej pozycji i władzy, nie była tak popularna jak Ludwik XIV.
Markiza de Montespan, urodzona w 1641 roku, została kochanką króla Ludwika XIV. Urodziła szóste dziecko w Château de Maintenon w 1677 roku. W 1691 roku przeszła na emeryturę do Paryża, gdzie oddawała pobożne życie aż do śmierci w Bourbon-Larchambault w 1707 roku.
Pomimo tego, że była oficjalną kochanką Króla Słońce, Ateńczycy często dokuczali i bawili cesarza. Podczas jednej z wizyt w Wersalu mężczyzna w mundurze stał przebity. Nie mógł się ruszyć i spojrzał na Athaïnaisa. Po chwili tajemniczy mężczyzna powrócił jako strażnik i zaczął drażnić Louisa.
Kobieta, która miała okazję uczęszczać do klasztoru, dołączyła do francuskiego dworu królewskiego jako Fille Dhonneur, służąc swojej siostrze Madame. Była piękna, z doskonałymi nadgarstkami, idealną figurą i długimi blond włosami. Oprócz zapierającego dech w piersiach wyglądu, była również bardzo pobożna i ostrożna. Ostatecznie Ludwik XIV poślubił Françoise-Athaïne de Rochechouart w 1706 roku i pozostała jego kochanką przez następne stulecie.
Montespan był w związku z dwiema innymi kobietami, które nie należały do tej samej klasy. Był to skomplikowany czas dla króla, a jego relacje z żoną były zagrożone. Ostatecznie Montespan został aresztowany i zesłany do rodzinnej ziemi w Gwinei. Pozwolono mu wrócić do wojska po trzech tygodniach w więzieniu. Ale potem porwał miejscową dziewczynę i rozpoczął bunt przeciwko królowi i kościołowi.
Marie-Angelique de Scoraille
Królowa Marie-Angelique de Scoraille była córką bogatego kupca. Kiedy była młoda, uważano ją za wyjątkową piękność. W rezultacie jego rodzina połączyła swoje zasoby, aby wysłać go do sądu. Mieli jego najbardziej wykwintną garderobę zaadaptowaną. W rzeczywistości została nazwana demoiselle de l'on księżnej Orleanu. Podczas krótkiego pobytu w Wersalu miała okazję odwiedzić kilka pałaców, w tym Fontainebleau, Saint-Germain i Wersal.
Jednak dziecinne zachowania Marie-Angeliques i brak zdolności intelektualnych denerwowały Ludwika XIV. Chociaż król był tego świadomy, tęsknił za dowcipnymi dowcipami Madame de Montespan. Nie zdawał sobie sprawy, że jego prezent oznacza pożegnanie. Ostatecznie król poddał się niepewności księżnej i uczynił swoją księżną 6 kwietnia 1680 roku. Otrzymał 80 000 funtów jako emeryturę.
Jednak jego upadek nastąpił wkrótce po urodzeniu dziecka. Była bardzo młoda i urodziła przedwcześnie. Dziecko zmarło, a Louis zmęczył się nią. Nagrodził ją jednak dużą emeryturą i tytułem księżnej Fontanges. Tytuł księżnej był uważany za znak przychylności i wspaniały prezent wyjazdowy.
Młoda dziewczyna, Marie-Angelique de Scoraille, miała oko na króla i jej pachwinę. Jego obecna kochanka, Mademoiselle de Fontanges, wskazała Ludwikowi XIV na Mademoiselle de Fontanges. Młoda Marie-Angelique przykuła uwagę La Montespan i popchnęła ją w kierunku króla. Chociaż nie miała szans na schwytanie króla, jej uroda przyciągnęła uwagę królów. Jej rodzice uważali ją za dobrą rozrywkę od swojej kuzynki, Mademoiselle de Maintenon.
Meble Ludwika XIV - Godne uwagi cechy mebli Ludwika XIV
Jeśli kiedykolwiek byłeś w pokoju z meblami Ludwika XIV, prawdopodobnie wiesz, że był masywny i pokryty złoconą rzeźbą i ornamentem z brązu. Chociaż spojrzenie na te kawałki może wydawać się zniechęcające, gdy zdasz sobie sprawę, jak pachnąco były pokryte, sprawią, że będziesz chciał delektować się wszystkimi szczegółami. Nie tylko to, ale pokoje były również niesamowicie wygodne. W tym artykule omówimy niektóre z najbardziej znaczących cech mebli Ludwika XIV.
Meble Ludwika XIV były masywne i wystawne pokryte pozłacaną rzeźbą i ornamentem z brązu
Okres Ludwika XIV przyniósł dramatyczne zmiany w przemyśle meblarskim. Masywne meble zwieńczone rzeźbą były normą, podobnie jak użycie drogich materiałów. Tylko bogaci mogli sobie pozwolić na najlepsze rzemiosło, więc produkty case zawierały wyszukane wzory. Wiele z tych pomieszczeń zostało ozdobionych złoconym brązem. Pomieszczenia te zostały ozdobione motywami przywołującymi mitologiczne stworzenia, takie jak smoki i delfiny.
Meble Ludwika XIV były sztywne, proste i zbudowane z ciemnego drewna, aby uchwycić tę uroczystość.
Za panowania Ludwika XIV dwór królewski został przeniesiony do Pałacu Wersalskiego, gdzie meble zostały przeprojektowane do ćwiczeń i dekoracji. Stoliki boczne i stoły centralne były teraz ważnymi meblami zarówno do celów, jak i dekoracji. Ówczesny premier Francji, kardynał Mazarin, sprowadził włoskich artystów do Francji, aby wpłynąć na ówczesne style. Biurko Mazarin miało dwa lub trzy rzędy szuflad i osiem krzyży podtrzymujących jego ciężar. Przestrzeń obok kolana służyła jako dodatkowy schowek i mogła być zamknięta dla bezpieczeństwa.
Meble Ludwika XIV zostały wycięte natychmiast i niemal haniebnie z pozłacaną ornamentyką z brązu
Ostentacja okresu Ludwika XIV była legendarna, a jego prawnuk był znany z tego, że uciekł z więzienia i wydał duże sumy na mieszkania w Wersalu. Chociaż pokój był zimny i odizolowany, zamówił apartament na drugim piętrze w Pałacu Wersalskim nad marmurowym dziedzińcem, gdzie mieszkał w zaciszu własnych królów i bez dworzan.
Meble Ludwika XIV były bardziej miękkie, miękkie i wygodniejsze
W połowie XVII wieku projekt francuskich mebli zaczął się znacznie zmieniać. Królowie burbonów już dawno odeszli, a Francja była rządzona przez rząd administratora. Dyrekcja lub dyrektoriat był rządem tymczasowym. Okres ten trwał piętnaście lat. Ta zmiana znajduje odzwierciedlenie w stylach czasu. Projektanci i właściciele preferowali ten styl w tradycyjnych domach, ponieważ jest on nadal popularny.
Styl Ludwik XIV
Nie ma wątpliwości, że meble Ludwika XIV były niezwykle luksusowe. Dzieła były masywne, pokryte ornamentem i rzeźbą, a często w złoconym brązie. Ale co sprawiło, że były tak wyjątkowe? I dlaczego król francuski wybrał ich do swoich domów? Oto kilka fascynujących faktów na temat tego okresu francuskiej historii. Pozwala na ich bardziej szczegółowe zbadanie. I nie martw się, jeśli nie jesteś historykiem sztuki, pomagasz lepiej zrozumieć ich cel.
Krzesła Ludwika XIV
Ekstrawagancki styl epoki Ludwika XIV dobrze nadaje się do majestatycznych domów. Charakteryzuje się wybrzuszonymi krzywiznami i ekstrawagancką dekoracją. Style te ewoluowały z czasem, stając się drobniejsze i bardziej szczegółowe. Oprócz klasycznej formy, epoka ta przyniosła wiele innowacji. Oto kilka kluczowych cech stylów krzeseł Ludwika XIV. Możesz nie zdawać sobie z tego sprawy, ale te meble mają niesamowitą wartość dla Twojego domu.
Złocone drewniane lustro Ludwik XIV
To klasyczne lustro Ludwika XIV ma rzeźbione wzory liści akantu w ramie, często jest to duże barokowe lustro 180 cm. Jest ręcznie rzeźbiony we Włoszech i wykończony antycznym złotym wykończeniem z wypalonymi refleksami. Pierwotnie używane w sali tronowej pałacu Ludwika XIVS w Wersalu, lustro to ma wygląd Berainsque. Lustro jest zwieńczone wspaniałym wysokoodciążowym trofeum wojennym. Po obu stronach korony znajdują się wzory kwiatowe. Lustro ma również duże pióra wystające z pierzastego hełmu wojskowego. Podwójna głowa orła i skrzyżowane kołczany dodają piękna temu lustru.
Francuskie lustra nie mają dekoracyjnych elementów szklanych. Rzeźbione liście wskazują w rzeczywistości, że weneccy szklarze nie przenieśli swojej wiedzy do Francji. To wyjaśnia, dlaczego w tamtym czasie rzadko można było znaleźć lustro w Europie. W rzeczywistości dr Foyle twierdzi, że popularność francuska odzwierciedla popularność w całej Europie. To jest prawdopodobnie powód, dla którego lustro weneckie było tak drogie.